W latach 1526-1655 Warszawa jako stolica państwa i miejsce wolnych elekcji gwałtownie się rozwijała, odsuwając się jednak od Starego i Nowego Miasta. Pożar Starego Miasta w 1607 roku strawił doszczętnie dawną zabudowę. Miasto odbudowano w nowym, barokowym stylu, ale nie zahamowało to już procesu marginalizacji tych obszarów. Kolejnego zniszczenia dokonali Szwedzi (lata 1655- 1657). Odbudowa po Potopie Starego Miasta (ukończona około 1670 roku) doprowadziła do wykrystalizowania się układu funkcjonalno-przestrzennego warszawskiej kamienicy staromiejskiej. Przybrała ona formę domu przedniego o 3 lub 4 kondygnacjach, z najbardziej charakterystycznym elementem: latarnią-świetlikiem na dachu oświetlającą wewnętrzną klatkę schodową. Z tyłu znajdowało się podwórze i gmach tylny z bramą.

Przez następne stulecia Stare i Nowe Miasto były rejonami o największym zagęszczeniu ludności i obszarem nędzy. Kamieniczki stopniowo podupadały i dopiero w okresie międzywojennym przystąpiono do ich rewaloryzacji, pokrywając fasady w Rynku Starego Miasta nowymi polichromiami (lata1928-1929) autorstwa wybitnych artystów warszawskich (Wacława Borowskiego, Tadeusza Gronowskiego, Felicjana Kowarskiego, Stanisława Ostrowskiego, Leonarda Pękalskiego, Stanisława Rzeckiego, Ludomira Slendzińskiego, Zofii Stryjeńskiej). Z całego tego zespołu dekoracji zachował się jedynie fragment polichromii Z. Stryjeńskiej na fasadzie pod 13.