Strona Zakrzewskiego (południowa, nieparzysta numeracja 1-13). Fasady o cechach z przełomu XVII-XVIII wieku. Zachowane portale: renesansowy (nr 1) i z XVII wieku (nr 3). Kamienica „Pod Lwem” (nr 13) posiada szczyt późnorenesansowy, płaskorzeźbę lwa z około połowy XVIII wieku i fragment polichromii Zofii Stryjeńskiej, jedyny z powstałego w latach 1928-1929 zespołu polichromii staromiejskich. Wystrój pozostałych fasad pochodzi głównie z 1953 roku (sgraffita wykonali Edmund Burke, Bohdan Urbanowicz, Helena i Lech Grześkiewiczowie, polichromię – Juliusz i Krystyna Studniccy, zegar słoneczny – Tadeusz Przypkowski, kuty szyld „Pod Bazyliszkiem” – Jan Brabander).

Strona Kołłątaja (zachodnia, nieparzysta numeracja 15-31). Fasady ozdobiono fragmentami gotyckimi i z XVII wieku. Charakterystyczną ozdobą jest zegar narożny projektu Jerzego Brabandera i Zygmunta Kropisza z 1953 roku, wykonany przez M. Jarnuszkiewicza. Kamienica Fukierowska (nr 27) odbudowana przez arch. W. Podlewskiego i Annę Czapską, odtwarza formy z końca XVIII wieku i dziedziniec krużgankowy z 1912 roku (wówczas projektu Władysława Marconiego i Jarosława Wojciechowskiego). Malowany pas kontuszowy na fasadzie z datami 1566-1953 zaprojektował Witold Miller. Fasada pod nr 23 odtwarza z kolei wygląd z lat 1921- 1922 nadany przez arch. Stefana Szyllera. Sgraffita (z 1953 roku) są autorstwa między innymi Krystyny Kozłowskiej (alegorie Pokoju i Sprawiedliwości pod nr 19), Hanny i Jacka Żuławskich (portret Hugona Kołłątaja pod nr 21a), Edmunda Burke (Syrena).

Strona Dekerta (północna, parzysta numeracja 28-42) zaprojektowana została przez grupę architektów pod kierunkiem Stanisława Żaryna według stanu przed 1944 rokiem, z adaptacją całej pierzei na Muzeum Historyczne m. st. Warszawy. Pierwotne kamienice z XV-XVII wieku, dotrwały do 1944 roku jako najciekawszy zespół mieszczański. Mało zniszczone, zostały jednak częściowo rozebrane przed 1948 rokiem Najlepiej zachowała się manierystyczna kamienica Baryczkowska (nr 32) z kamiennym słupkiem-hermą i jedyną na Starym Mieście zachowaną attyką z XVII wieku oraz portalem warsztatu pińczowskiego z gmerkiem Baryczków. Kamienicę „Pod Murzynkiem” (nr 36) zdobi sgraffito z XVII wieku, portal z warsztatu Santi Gucciego, i głowa Murzyna (kopia, oryginał w lapidarium Muzeum Historycznego). Nowe sgraffita wykonali Zofia i Roman Artmowscy, symbole rzemiosł Witold Miller, polichromie z emblematami medycyny Jan Zamoyski.

Strona Barssa (wschodnia, parzysta numeracja 2-26) była najbardziej zniszczona. Rozebrano ją przed 1952 rokiem i zastąpiono pseudo-zabytkowymi kamieniczkami z dawnymi detalami (pod nr 20 wnęka gotycka z resztkami polichromii) i z nowymi sgraffitami. Wazony są dziełem znanej potem rzeźbiarki Aliny Szapocznikow. W sklepie „Cepelia” (nr 10) umieszczono strop malowany przez artystki ludowe ze wsi Zalipie. Salon antyków projektowała w 1952 roku architekt Barbara Brukalska. W pierzei tej mieści się Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza.