6. Kościół św. Benona (redemptorystów) to rekonstrukcja z lat 1957-1959, zburzonego w 1944 roku kościoła benonitów z XVIII wieku, który użytkowano od XIX wieku jako fabrykę. Obecna fasada odtwarza formy barokowe.

7. Kościół Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny to jedna z najstarszych świątyń Warszawy. Zbudowany po 1411 roku jako gotycki, jednonawowy, ceglany, ze stropem i przesklepionym prezbiterium, przed końcem XV wieku został przekształcony w trzynawową bazylikę. W 1581 roku powstała późnogotycka dzwonnica. Kilkakrotnie przebudowywany w następnych epokach, został w 1939 roku uszkodzony, a w 1944 roku spalony. Kościół odbudowany w latach 1947-1966 według projektu Beaty Trylińskiej, swą charakterystyczną sylwetą wpisuje się w panoramę Starówki.

8. Kamienice na ulicy Kościelnej zbudowano w latach 1953-1955. Ich fasady luźno nawiązują do poprzednich z 2-giej połowy XVIII wieku, zniszczonych w 1944 roku Kolorystyka elewacji i sgraffita są dziełem Bohdana Urbanowicza z zespołem (Z. Kowalska, K. Kozłowska, Z. Artymowska).

9. Kościół Franciszka Serafickiego (franciszkanów), powstawał etapami: w latach 1679-1698 według projektu Jana Chrzciciela Ceroniego, w latach 1713-1733 według projektu Józefa i Jakuba Fontanów. Fasada z 1750 roku projektu Jakuba Fontany została przebudowana w 1788 roku przez arch. Józefa Borettiego. Ten barokowy kościół, uszkodzony w 1944 roku, odbudował w latach 1945-1948 arch. Stanisław Marzyński.

10. Kamienica zwana błędnie pałacem Mokronowskich to obecnie częściowa rekonstrukcja z 1952 roku projektu arch. Haliny Trojanowskiej. Pierwotny późnobarkowy budynek, może dzieło arch. Jakuba Fontany z lat 1770-1771, uległ zniszczeniu w 1944 roku i został rozebrany przed 1947 rokiem.

11. Pałac Sapiehów powstał w 1-wszej połowie XVIII wieku według projektu arch. Jana Zygmunta Deybla, a w latach 1818-1820 został przebudowany na koszary Sapieżyńskie przez arch. Wilhelma Henryka Mintera. Spalony i częściowo zburzony w latach 1939-1944, został odtworzony przez arch. Marię Zachwatowiczową (1950- 1955), ale z nowymi wnętrzami (dla szkoły) i innym detalem: w miejsce pierwotnych męskich głów znajdują się dziś popiersia kobiece, do których rzeźbiącym studentom warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych pozowały córki Marii Zachwatowiczowej.