Grodzisko zwane „Górą Zamkową”. Usytuowane jest pomiędzy ul. doprowadzającą do mostu a brzegiem Wisły. Ma kształt stożkowaty, wysokość względną 12-15 m. Na szczycie prostokątna platforma o wymiarach 28 na 38 m o nierównej powierzchni zniszczonej rowami strzeleckimi i budową przez Niemców dwóch betonowych stanowisk ogniowych. Badania archeologiczne pozwoliły ustalić obecność dwóch poziomów zabudowy: górnego, gdzie umieszczony był zamek pierwotnie drewniany, a następnie po 1364 r. zastąpiony murowanym (w XIX w. rozebrany wraz z fundamentami, aby pozyskać cegły), oraz dolnego, gdzie istniał drewniany gród zbudowany zapewne w XIII w.

Kościół par. pw. Świętej Trójcy, zbudowany w latach 1779-86 przez pochodzącego z Gdańska budowniczego Samuela Fischera. W 1837 r. podwyższono wieże. Późnobarokowy, murowany z cegły i tynkowany, salowy, prostokątny, z prezbiterium wydzielonym przez wytyczenie zakrystii i kruchty płn. Fasada umieszczona od wsch. trójdzielna z dwiema wieżami wyodrębnionymi w górnej jej kondygnacji. Pośrodku szczytów wsch. i zach. krzyże bożogrobców. Sklepienie pięcioprzęsłowe, kolebkowo-krzyżowe z lunetami. Wewnątrz neobarokowy ołtarz główny z 2 poł. XIX w. częściowo wykorzystujący elementy wcześniejszego ołtarza późnobarokowego. W nim obrazy: w polu głównym „Trójcy Świętej z czterema ojcami Kościoła”, na zasłonie „Św. Stanisława biskupa wskrzeszającego Piotrawina” – obydwa z 2 poł. XIX w., a w zwieńczeniu „Komunia św. Stanisława Kostki” z 1909 r. Z lewej strony ołtarza głównego obraz przedstawiający św. Barbarę, namalowany ok. 1700 r„ umieszczony w barokowej, rzeźbionej ramie. Na ścianach wewnątrz kościoła kilka ciekawych tablic, m.in.: upamiętniająca uprzywilejowanie ołtarza przez przełożonego zakonu bożogrobców z 1752 r. i memoratywna Szymona Tadeusza Miszewskiego z herbem Lubicz z 1770 r. – obydwie wykonane w czarnym marmurze. Pierwotny kościół wzniesiony był zapewne przed 1320 r. w miejscu dawnej kaplicy przygrodowej usytuowanym bliżej Wisły niż obecny. W 1320 r. książę płocki i mazowiecki Wacław sprowadził i osadził tu i w pobliskim Rębowie kanoników regularnych Stróżów Grobu

Chrystusowego z Miechowa, zwanych bożogrobcami (miechowitami). W 1726 r. kościół uległ zniszczeniu w związku z osunięciem się^skarpy wiślanej. Po 1740 r. bożogrobcy przenieśli się w obecne miejsce – do wzmiankowanego już w XI w. kościoła pw. św. Jakuba. Bożogrobcy przebywali w Wyszogrodzie do 1819 r., kiedy to nastąpiła kasata zakonu.