Sochocin – Wieś nad rzeką Wkrą, oddzielającą Wysoczyznę Ciechanowską od Wysoczyzny Płońskiej. Siedziba urzędu gminy.

W 1385 r. Sochocin otrzymał prawa miejskie jako miasto prywatne od księcia mazowieckiego Janusza I. W 1480 r. został wykupiony przez Janusza II księcia mazowieckiego. Od końca XV w. do końca XVIII w. była tu siedziba sądu powiatowego ziemi ciechanowskiej. Po 1528 r. król Zygmunt I Stary miasto przekazał w dożywocie królowej Bonie. W 1677 r. nastąpiło potwierdzenie i rozszerzenie przywilejów przez króla Jana III Sobieskiego (dodatkowe jarmarki). W XVIII w. oddane w dzierżawę Kazimierzowi Krasińskiemu – oboźnemu wielkiemu koronnemu. Na pocz. XIX w. nastąpiło lekkie ożywienie gospodarcze w związku z funkcjonowaniem w sąsiedniej wsi Ku-chary warsztatów sukienniczych. W 1869 r. Sochocin utracił prawa miejskie ustępując w rozwoju sąsiednim: Płońskowi i Nowemu Miastu. W czasie wojny polsko-bolszewickiej, w nocy z 14 na 15 sierpnia 1920 r., w wyniku ataku na bagnety polski 145 pp. pod dowództwem ppłk. Rachmistruka ze składu 18 DP wyparł z Sochocina żołnierzy bolszewickich z XV armii. Polacy stracili 66 żołnierzy, w tym 6 oficerów. W przeszłości Sochocin słynął z wyrobu guzików i niewielkich ozdób wykonywanych z muszli rzecznych. Tradycyjne warsztaty guzikarskie zostały zastąpione dopiero po II wojnie światowej przez zakład produkujący guziki oraz inne niewielkie wyroby z tworzyw sztucznych.

Zachował się dawny układ urbanistyczny z położonym w środku rynkiem.

Kościół par. pw. św. Jana Chrzciciela. Parafia erygowana zapewne w XIV w. Obecny zbudowany w latach 1908-14. Wzniesiony z cegły, neogotycki. Wśród wyposażenia wnętrza wyróżnia się krucyfiks barokowy z 1 poł. XVII w. umieszczony w kruchcie płd. i miedziany kocioł muzyczny z XVIII w.

Na cmentarzu rzymskokatolickim znajduje się zbiorowa mogiła z pomnikiem, w której pochowani są żołnierze polscy polegli w 1920 r.