Wieś w Kotlinie Warszawskiej, położona naprzeciw ujścia Narwi do Wisły, pomiędzy dwoma mostami przez Wisłę.

Wzmiankowany w 1252 r. jako Kazom będący własnością klasztorną. Od XVI w. wieś królewska. W czasie najazdu szwedzkiego w 1656 r. usypanie przez Szwedów szańca przedmostowego. W 1660 r. własność Marii Ludwiki Gonzagi – żony dwóch królów polskich Władysława IV i następnie Jana Kazimierza. W 2 poł. XVIII w. osadzenie kolonistów niemieckich na prawie holenderskim, którzy mieli zagospodarować tereny zalewane okresowo przez wody Wisły. Wtedy nastąpił podział na K

zuń Polski i Kazuń Niemiecki. Od XIX w. budowa fortyfikacji związanych z twierdzą modlińską (szaniec o czystym narysie bastionowym w postaci pięcio-kątnego masywu ziemnego wzmocnionego murem). W 1809 r. po bitwie raszyńskiej w Kazuniu przez Wisłę przeprawiała się część wojsk polskich. W 1813 r. w Kazuniu (przede wszystkim w Modlinie) trwała wielomiesięczna obrona wojsk polskich i francuskich przed oblężeniem Rosjan. Obroną dowodził początkowo płk Piotrowski, a następnie gen. Dandels (Belg). Na przełomie września i października 1831 r. w Modlinie i Kazuniu był główny punkt oporu powstańców po kapitulacji Warszawy. Załoga twierdzy dowodzona była przez gen. Ignacego Ledóchowskiego. Po 1831 r. Rosjanie rozbudowali fortyfikacje. Zostały one częściowo zniszczone w czasie działań bojowych I wojny światowej. W 1919 r. utworzono tu Szkołę Specjalistów Morskich oraz port wojenny jako zaplecie dla polskiej floty wojennej. 10-29 wrześniał939 r. miała tu miejsce bohaterska obrona oddziałów polskich z 8 DP pod dowództwem płk. Teodora Furgalskiego. 16-17 września 1939 r. liczący ok. 500 żołnierzy Wydzielony Oddział pod dowództwem płk. Stanisława Sztarejki dokonał odważnego wypadu do Leszna, dezorganizując działania niemieckie skierowane przeciw znajdującym się w Puszczy Kampinoskiej polskim oddziałom. W 1993 r. w Kazuniu powołana została parafia pw. Chrystusa Króla należąca do ordynariatu polowego, jako jedna z 14 w Warszawskim Okręgu Wojskowym.

Przyczółek mostowy zbudowany z rozkazu Napoleona w latach 1806-13 wg proj. francuskich specjalistów budowy fortyfikacji gen. Franęois de Chasseloup-Laubat i gen. Franęois Haxo. Przebudowany przez Rosjan w latach 1832-41 wg planów gen. Iwana Dehna i gen. Aleksandra Feldmana. Składa się z wału zewnętrznego, fosy, bastionu na rzucie korony i koszar szyjowych. Koszary na rzucie półkola z wewnętrznym dziedzińcem, na którym stał budynek dawnej cerkwi prawosławnej.