Wieś wzmiankowana jako osada w XV w. i wtedy zapewne nastąpiła budowa pierwszego kościoła. W latach trzydziestych XIX w. w okolice Dobrzykowa sprowadzono liczne rodziny kolonistów niemieckich, aby lepiej wykorzystać rolnicze tereny nadwiślańskie. O istnieniu kolonistów świadczą zabudowania drewniane, da^ne kościoły ewangelickie, cmentarze ewangelickie i częściowo już tylko historyczne nazwy miejscowości, np. Grabie Niemieckie, Troszyn Niemiecki, Wiączemin Niemiecki, Zyck Niemiecki. We wrześniu 1831 r. na Wiśle w rejonie Dobrzykowa oddziały polskie pod dowództwem gen. Józefa Bema zbudowały stałą przeprawę mostową. 9-15 września 1939 r. w rejonie Dobrzyków-Radziwie miały miejsce zacięte walki żołnierzy polskich z 19 Pułku Piechoty im. Obrońców Lwowa pod dowództwem ppłk. Sadowskiego z wojskami niemieckimi atakującymi od zach. oraz z zajętego wcześniej prawego brzegu Wisły. Hitlerowcy wspierani byli przez własne lotnictwo oraz niektórych potomków osadników niemieckich. Z Dobrzykowa pochodzili Kazimierz Osiński (1738-1802) – pijar (imiona zakonne: Józef Herman), wybitny fizyk i chemik, wykładowca Collegium Nobilium w Warszawie, autor podręczników „Fizyka doświadczeniami stwierdzona”, „Nauka o gatunkach i szukaniu rudy żelaza” i „Opisanie polskich żelaza fabryk” oraz pierwszej polskiej publikacji aeronautycznej – „Robota machiny powietrznej pana Mongolfier” (właśc. pisownia nazwiska naukowca francuskiego – Montgolfier), wydanej w 1783 r., a także Wincenty Zakrzewski (1844-1918) – wybitny historyk, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Drewniany, barokowy kościół par. pw. Narodzenia Najświętszej Marii Panny. Wzniesiony w 1609 r. jako murowany (zachowane zakrystia i skarbczyk), gruntownie przebudowany i rozbudowany o część drewnianą w 1774 r. (data na belce tęczowej). Konstrukcji zrębowej, oszalowany, na planie kwadratu, z węższym prezbiterium zamkniętym trójbocznie. Nad szczytem fasady ośmioboczna, ażurowa wieżyczka na sygnaturkę. Wewnątrz strop kasetonowy. Część wyposażenia wnętrza pochodzi z kościoła Norbertanek w Płocku. Ołtarz główny z XVIII w., z XVII-wiecz-nym obrazem Matki Boskiej z Dzieciątkiem – namalowanym na desce, późnogotyckie rzeźby z 1 poł. XVI w. (przedstawiające Matkę Boską, św. Jana Ewangelistę i św. Marię Magdalenę) umieszczone na belce tęczowej, ołtarze boczne manierystyczny z rzeźbioną półpostacią Boga Ojca w nastawie – z XVII i barokowy z XVIII w., baptysterium z piaskowca z XVI w., z drewnianą pokrywą z XVII w., stalle z XVIII w. z obrazami w płyci-nach, późnorenesansowa ambona z końca XVI w., ozdobiona wtórnie gotyckimi rzeźbami z końca XIV w. przedstawiającymi św. Jana Ewangelistę oraz św. św. Barbarę i Marię Magdalenę. Unikatem stanowiącym wyposażenie tego kościoła jest późnorenesansowa meluzyna (wiszący świecznik) z końca XVI w. w formie głowy jelenia umieszczonej na kartuszu. Część gotyckiego wyposażenia kościoła została przeniesiona do Muzeum Diecezjalnego w Płocku. Przy kościele dwa pomniki przyrody – jesiony wyniosłe o obwodach pni po 360 cm.
Dawny zajazd (nr 46) murowany z cegły, tynkowany, piętrowy z mieszkalnym poddaszem. Na osi szeroka brama.
Na cmentarzu par. kaplica cmentarna pw. Świętej Trójcy, prezbiterium z XVII w., rozbudowana w 1958 r., murowana z cegły, częściowo otynkowana (prezbiterium), jednonawowa oraz pomnik i mogiły 306 żołnierzy polskich poległych we wrześniu 1939